Δύο από τις προϋποθέσεις υπαγωγής του αιτούντος στο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά είναι αφενός να μην έχει την εμπορική ιδιότητα και αφετέρου να βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία πληρωμών. Και οι δύο αυτές προϋποθέσεις πρέπει να συντρέχουν κατά την κατάθεση της αίτησης στο Δικαστήριο. Για τη δυνατότητα υπαγωγής του πρώην εμπόρου στο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, κριτήριο είναι ο ακριβής χρόνος παύσης των πληρωμών του. Εάν ο πρώην έμπορος βρέθηκε σε αδυναμία πληρωμών, όσο ακόμη κατείχε την εμπορική ιδιότητα, τότε δεν μπορεί να υπαχθεί στο νόμο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και υπάγεται στις διατάξεις του Πτωχευτικού Κώδικα. Εάν όμως ο πρώην έμπορος έπαυσε τις πληρωμές του αφού απώλεσε την εμπορική ιδιότητα, τότε μπορεί να υπαχθεί στο νόμο των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Στην συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων, που αφορούν πρώην εμπόρους, αιτούντες είναι πρώην έμποροι, που έπαυσαν τις πληρωμές τους ενώ είχαν ήδη την εμπορική ιδιότητα. Στις περιπτώσεις αυτές είναι εύκολο να αποδειχθεί με έγγραφα από τις τράπεζες πότε ακριβώς έπαυσαν οι πρώην έμποροι τις πληρωμές τους και γι' αυτό το λόγο οι αιτήσεις τους απορρίπτονται.
Επισημαίνουμε όμως ότι, για να γίνει δεκτή η σχετική ένσταση (ότι ο πρώην έμπορος έπαυσε τις πληρωμές του, όσο ακόμη κατείχε την εμπορική ιδιότητα), θα πρέπει να αποδειχθεί γενικότητα και μονιμότητα της αδυναμίας πληρωμής. Θα πρέπει δηλαδή να αποδειχθεί ότι ο αιτών σταμάτησε να εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος των υποχρεώσεών του σε μόνιμη βάση, όσο ήταν έμπορος. Αν ο αιτών εξυπηρετούσε αρκετά από τα δάνειά του, αν και όχι όλα, όσο ήταν έμπορος, υπάρχουν πολλές πιθανότητες η ένσταση των τραπεζών να απορριφθεί και να υπαχθεί ο πρώην έμπορος στο νόμο κανονικά.
