Αναγνώριση Δεδικασμένου Αλλοδαπής Απόφασης. Απόφαση Διαζυγίου που εκδόθηκε στο εξωτερικό. Η αναγνώριση του δεδικασμένου αλλοδαπής απόφασης ρυθμίζεται από τις διατάξεις των άρθρων 323 και 905 του ΚΠολΔ στην περίπτωση έλλειψης διμερούς ή πολυμερούς σύμβασης μεταξύ της Ελλάδας και του κράτους στο οποίο ανήκει το Δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, διαφορετικά ισχύουν οι ρυθμίσεις της διμερούς ή πολυμερούς συμβάσεως. Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 1 και 3 του Κανονισμού 2201/2003, αποφάσεις διαζυγίου που εκδίδονται σε ένα κράτος-μέλος της ΕΕ αναγνωρίζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη χωρίς να απαιτείται κάποια ιδιαίτερη διαδικασία, γεγονός, όμως, το οποίο δεν αποκλείει το δικαίωμα κάθε ενδιαφερομένου να ζητήσει την έκδοση απόφασης για την αναγνώριση. Δέχεται την αίτηση.
Στην παρακάτω υπόθεση που χειρίστηκε το γραφείο μας αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα το δεδικασμένο αλλοδαπής δικαστικής απόφασης διαζυγίου. Ειδικότερα, ο γάμος του εντολέα μας με τη σύζυγό του ήταν πολιτικός και τελέστηκε στην Ελλάδα. Η δικαστική απόφαση λύσης του γάμου τους εκδόθηκε από Δικαστήριο της Αυστρίας. Εντούτοις, επειδή η εν λόγω απόφαση εκδόθηκε το 1988, δεν μπορούσε να τύχει εφαρμογής ο Κανονισμός 2201/2003, κατά τον οποίο αποφάσεις διαζυγίου που εκδίδονται σε ένα κράτος-μέλος της ΕΕ αναγνωρίζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη χωρίς να απαιτείται κάποια ιδιαίτερη διαδικασία. Ως εκ τούτου η υποβολή αίτησης για την αναγνώριση του δεδικασμένου της αλλοδαπής απόφασης ήταν μονόδρομος.
Το δικηγορικό μας γραφείο χειρίζεται συνεχώς υποθέσεις αναγνώρισης αλλοδαπού δεδικασμένου, καθώς και όσες υποθέσεις υπάγονται στην διαδικασία της ονομαζόμενης «εκουσίας δικαιοδοσίας». Αρκετές παρόμοιες αποφάσεις με την κατωτέρω, που εκδόθηκαν σε υποθέσεις που χειριστήκαμε, είναι δημοσιευμένες ανωνυμοποιημένες και μπορείτε να διαβάσετε στην ιστοσελίδα μας. Θα χαρούμε να σας εξυπηρετήσουμε.
ΑΠΟΦΑΣΗ: 3027/2023
(Αριθμός Έκθεσης Κατάθεσης: 22790/18916/11-11-2022)
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από το Δικαστή ………., Πάρεδρο, που ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου της Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης και από τη Γραμματέα ……….
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ κεκλεισμένων των θυρών κατ' άρθρα 93 παρ. 2 Συντ. και 114 ΚΠολΔ, στο ακροατήριό του, την 16η Φεβρουάριου 2023, για να δικάσει τη με αριθ. καταθ. 22790/18916/11-11-2022 αίτηση, με αντικείμενο την αναγνώριση ισχύος δεδικασμένου αλλοδαπής απόφασης.
ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ: ………., ο οποίος παραστάθηκε στο ακροατήριο δια του πληρεξούσιου δικηγόρου του, Αθανασίου Ρόζου (ΑΜΔΣΘ 8229), ο οποίος κατέθεσε νόμιμα προτάσεις, προκατέβαλε δε κατ' άρθρ. 61 § 4 ν. 4194/2013 τις προβλεπόμενες από τις διατάξεις των §§ 1 και 2 του ίδιου ως άνω άρθρ. εισφορές.
ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ της ένδικης αίτησης, η οποία προσδιορίστηκε για τη δικάσιμο, που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας, και η οποία εκφωνήθηκε κατά την σειρά της από το οικείο πινάκιο, ο αϊτών παραστάθηκε, όπως σημειώνεται ως άνω, και ο πληρεξούσιος δικηγόρος του ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις του.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 323 και 905 αρ. 1, 3 και 4 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι η απόφαση αλλοδαπού πολιτικού δικαστηρίου που αφορά την προσωπική κατάσταση, όπως είναι και αυτή που απαγγέλλει το διαζύγιο (ΑΠ 1666/2006 δημ. στη βάση δεδομένων Νόμος, ΕφΑΘ 7130/2003 ΕλλΔνη 2004.504, ΕφΑΘ 471/1990 ΕλλΔνη 1993.1364), ισχύει και αποτελεί δεδικασμένο στην Ελλάδα, εφόσον : α) αποτελεί δεδικασμένο κατά το δίκαιο του τόπου όπου εκδόθηκε, β) η υπόθεση κατά τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου υπαγόταν στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του κράτους στο οποίο ανήκει το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, γ) ο διάδικος που νικήθηκε δεν στερήθηκε του δικαιώματος της υπερασπίσεως και γενικά της συμμετοχής στη δίκη, εκτός αν η στέρηση έγινε σύμφωνα με διάταξη που ίσχυε για τους πολίτες του κράτους στο οποίο ανήκει το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, δ) δεν είναι αντίθετη προς απόφαση ελληνικού δικαστηρίου που εκδόθηκε στην ίδια υπόθεση και αποτελεί δεδικασμένο για τους διαδίκους μεταξύ των οποίων εκδόθηκε η απόφαση του αλλοδαπού δικαστηρίου και ε) δεν είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη και τη δημόσια τάξη, όπως η έννοια τους προσδιορίζεται στη διάταξη του άρθρου 33 ΑΚ και αποτελείται από τους θεμελιώδεις κανόνες και αρχές που κρατούν κατά ορισμένο χρόνο στην χώρα και απηχούν τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτειακές, πολιτικές, θρησκευτικές, ηθικές και άλλες αντιλήψεις, οι οποίες διέπουν τον βιοτικό ρυθμό αυτής και αποτελούν το φράγμα εφαρμογής στην ημεδαπή και τίτλων αλλοδαπού δικαίου, που μπορεί να προξενήσει διαταραχή στον ρυθμό αυτό που κυριαρχεί στην χώρα και διέπεται από τις αρχές αυτές (ΟλΑΠ 6/1990 ΕλλΔνη 31.552, ΑΠ 108/2001 ΕλλΔνη 42.684, ΑΠ 88/1991 Νοβ 40.545). Εξάλλου, με βάση τα ανωτέρω, το αλλοδαπό δίκαιο του τόπου έκδοσης της απόφασης είναι αυτό που θα προσδιορίσει τη δικονομική ωριμότητα της απόφασης, δηλαδή αν αυτή αποτελεί δεδικασμένο ή και αμετάκλητο, όπου απαιτείται (ΑΠ 1314/1994 ΕλλΔνη 1996.636, ΕφΑΘ 3918/1989 ΑρχΝ 1992.93, Μαριδάκης, Η εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων 1970 σελ. 63). Όταν, όμως, για να επέλθει το διαπλαστικό αποτέλεσμα ορισμένων αποφάσεων ελληνικών Δικαστηρίων, απαιτείται, κατά το ελληνικό δίκαιο, βαθμός δικονομικής ωριμότητας ανώτερος της τελεσιδικίας, ήτοι αμετάκλητο, τότε, για να αναγνωρισθεί το δεδικασμένο παρόμοιας αλλοδαπής απόφασης από τα ελληνικά Δικαστήρια, θα πρέπει αυτές να έχουν αποκτήσει ήδη τον βαθμό τούτο της δικονομικής ωριμότητας. Αυτό συναντάται συνηθέστερα στις αλλοδαπές αποφάσεις διαζυγίου, όταν η λύση του γάμου επέρχεται, σύμφωνα με το δίκαιο του τόπου έκδοσής τους, από την τελεσιδικία τους, πράγμα, όμως, που αντιβαίνει στην ημεδαπή δημόσια τάξη, η οποία εκφράζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη διάταξη του άρθρου 1438 ΑΚ, κατά την οποία το διαζύγιο απαγγέλλεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση (ΑΠ 670/2013 δημ. στη βάση δεδομένων Νόμος). Έτσι, η αλλοδαπή απόφαση, με την οποία λύνεται ο γάμος των συζύγων, ο ένας από τους οποίους ή και οι δύο είναι Έλληνες, πρέπει να καταστεί αμετάκλητη κατά το δίκαιο του τόπου έκδοσής της, για να μπορεί να αναπτύξει και κατά το ελληνικό δίκαιο την έννομη συνέπεια της λύσης του γάμου (ΜΠρΘεσσ 36431/2009, ΜΠρΑΘ 4045/2006 δημ. στη βάση δεδομένων Νόμος, ΜΠρΘεσσ 402/1989 Αρμ 1990.471, β. και Γεωργιάδη, Εκτέλεσις και αναγνώρισις αλλοδαπών αποφάσεων, Αρμ 1974.599, Μπρίνια, Αναγκαστική εκτέλεση, εκδ. 1979, αρθ. 905 ΚΠολΔ, παρ. 44, σελ. 118). Ας σημειωθεί ότι αναφορικά με τη δεύτερη προϋπόθεση της διάταξης αυτής, η υπόθεση θεωρείται ότι υπάγεται στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του αλλοδαπού κράτους, όταν τα ελληνικά δικαστήρια, υπεισερχόμενα υποθετικά στη θέση του δικαστηρίου του αλλοδαπού κράτους, θα είχαν δικαιοδοσία για την υπόθεση σύμφωνα με τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου (ΑΠ 1053/2003 ΧρΙΔ 2005.150, ΑΠ 193/1983 ΕΕΝ 50.712, ΕφΘεσ 3836/1996 Αρμ 1997.823, ΕφΑΘ 10601/1995 ΕλλΔνη 1998.147, ΜΠρΚερκ 1451/2014 δημ. στη βάση δεδομένων Νόμος, ΜΠρΘεσσ 11/2013 ΕλλΔνη 2014.222). Εξάλλου ο Έλληνας Δικαστής, κατά την έρευνα των στοιχείων που θεμελιώνουν τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του αλλοδαπού κράτους, δεν λαμβάνει υπόψη τους δικονομικούς κανόνες του κράτους αυτού, ούτε και το πόρισμα του αλλοδαπού δικαστηρίου για τη δικαιοδοσία του. Μη έχοντας όμως εξουσία να αναδικάσει την υπόθεση, αναθεωρώντας κατ' ουσίαν την αλλοδαπή απόφαση, δεσμεύεται από τα πραγματικά περιστατικά που διαπίστωσε ο αλλοδαπός δικαστής σε σχέση με τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων της ξένης πολιτείας και επομένως οφείλει ν' αποδεχθεί τη δικαιοδοσία αυτή, αν με βάση τα περιστατικά αυτά τα ελληνικά δικαστήρια θα είχαν δικαιοδοσία για την υπόθεση κατά τα άρθρα 3, 4 και 22 έως 44 ΚΠολΔ (ΑΠ 812/77, ΕφΑΘ 1083/1990 δημ. στη βάση δεδομένων Νόμος, ΕφΠειρ 483/1984 Δ 16,846, βλ. επίσης Μαριδάκη, Η εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων, έκδ. Γ', παρ. 4 σελ. 59, Μπρίνια, Αναγκαστική εκτέλεσις, έκδ. Β', τόμ. 1ος σελ. 98 επ., ιδίως παρ. 40 σελ. 104 επ.). Σύμφωνα, μάλιστα, με το άρθρο 3 παρ. 1 ΚΠολΔ, στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων υπάγονται Έλληνες και αλλοδαποί, εφόσον υπάρχει αρμοδιότητα (κατά τόπον) ελληνικού δικαστηρίου. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του άρθρου 39 ΚΠολΔ, σύμφωνα με το οποίο γαμικές διαφορές, όπως αυτές που αφορούν στη λύση του γάμου με διαζύγιο (άρθρο 592 παρ. 1 ΚΠολΔ), μπορούν να εισαχθούν και στο δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται ο τόπος της τελευταίας κοινής διαμονής των συζύγων. Ειδικά δε για τις γαμικές διαφορές, στις οποίες περιλαμβάνεται, κατ' άρθρο 592 παρ. 1 του αυτού Κώδικα, και το διαζύγιο, το άρθρο 601 παρ. 1 ΚΠολΔ θεσπίζει συντρέχουσα διεθνή δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων, κατά παρέκκλιση του άρθρου 3 ΚΠολΔ (που τη θεμελιώνει στη συνδρομή τοπικής αρμοδιότητας), με βάση την ελληνική ιθαγένεια των διαδίκων υπάγοντας τις διαφορές αυτές στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων, εφόσον ο ένας από τους συζύγους είναι Έλληνας και αν ακόμη δεν έχει ούτε κατοικία ή διαμονή στην Ελλάδα. Εξάλλου, σε κάθε περίπτωση και στη δίκη διαζυγίου (άρθρο 592 παρ. 1 ΚΠολΔ) αρμόδιο τυγχάνει και το δικαστήριο στην περιφέρεια του οποίου έχει την κατοικία του ο εναγόμενος κατ'άρθρο 22 ΚΠολΔ. Περαιτέρω, μπορεί να θεωρηθεί ότι ο διάδικος στερήθηκε του δικαιώματος της υπεράσπισης και γενικά της συμμετοχής του στη δίκη, όταν δεν κλήθηκε καθόλου να μετάσχει σ' αυτήν (βλ. ΑΠ 856/1975 ΝοΒ 24.167, ΕφΑΘ 14501/1988 ΕλλΔνη 34.1358) ή όταν ο τρόπος κλήτευσης του ήταν πλημμελής ή η δοθείσα σ' αυτόν προθεσμία για υποβολή των απόψεων του και η υπεράσπιση του ήταν ελάχιστη και ανεπαρκής (βλ. ΕφΑΘ 4379/1976 Νοβ 25.208, Ε. Κρίσπη - Νικολετοπούλου, ΝοΒ 20.10 επ.), ώστε η «κλήτευση» του αυτή να ισοδυναμεί ουσιαστικά με ανυπαρξία κλήτευσης (βλ. ΕφΑΘ 14501/1988 ΕλλΔνη 34.1358). Η αναγνώριση του δεδικασμένου αλλοδαπής αποφάσεως ρυθμίζεται από τις προαναφερόμενες διατάξεις των άρθρων 323 και 905 του ΚΠολΔ στην περίπτωση ελλείψεως διμερούς ή πολυμερούς συμβάσεως μεταξύ της Ελλάδος και του κράτους στο οποίο ανήκει το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, διαφορετικά ισχύουν οι ρυθμίσεις της διμερούς ή πολυμερούς συμβάσεως.
Με τον Κανονισμό ΕΚ 2201/2003 του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2003 για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας, ο οποίος ισχύει από την 1.8.2004 άμεσα στα κράτη-μέλη (αρθ. 249 -πρώην 189- ΣυνθΕΚ) και εφαρμόζεται από την 1.3.2005, εκτός από τα αρθ. 67, 68, 69 και 70, που εφαρμόζονται από την 1.8.2004 (αρθ. 72), σε αστικές υποθέσεις που αφορούν το διαζύγιο, το δικαστικό χωρισμό ή την ακύρωση του γάμου των συζύγων, επέρχεται αυτεπάγγελτη υποκατάσταση του εσωτερικού δικαίου των κρατών-μελών από τις διατάξεις του, εφόσον το συνταγματικό τους πλαίσιο δεν προβλέπει κάποιους περιορισμούς, ενώ, παράλληλα, ο παραπάνω Κανονισμός, σύμφωνα με το άρθρο 59 αυτού (με την επιφύλαξη των αρθ. 59 παρ. 2, 60, 63, 64), αντικαθιστά και τις, κατά την έναρξη ισχύος του, προϋπάρχουσες συμβάσεις, οι οποίες έχουν συναφθεί μεταξύ δύο ή περισσοτέρων κρατών-μελών και αφορούν παρόμοια θέματα, τα οποία διέπονται πλέον από αυτόν. Με τον ως άνω Κανονισμό καταργήθηκε (άρθρ. 71), άλλωστε, και ο Κανονισμός (ΕΚ) 1347/2000, ο οποίος ίσχυε από την 1.3.2001. Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 1 και 3 του Κανονισμού 2201/2003, αποφάσεις διαζυγίου, που εκδίδονται σε ένα κράτος-μέλος, αναγνωρίζονται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη, χωρίς να απαιτείται κάποια ιδιαίτερη διαδικασία, γεγονός, όμως, το οποίο δεν αποκλείει το δικαίωμα κάθε ενδιαφερομένου να ζητήσει την έκδοση απόφασης για την αναγνώριση. Ήδη δε ισχύει ο Κανονισμός (ΕΕ) 2019/1111 του Συμβουλίου, της 25ης Ιουνίου 2019, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας, και για τη διεθνή απαγωγή παιδιών. Περαιτέρω, όπως προκύπτει από τις διατάξεις του Κανονισμού και του άρθρου 905 παρ. 1 και 4 ΚΠολΔ, αρμόδιο δικαστήριο για την υποβολή της αίτησης αναγνώρισης αποφάσεων άλλου κράτους, που αφορούν την προσωπική κατάσταση, όπως είναι και οι αποφάσεις διαζυγίου, στην Ελλάδα είναι το Μονομελές Πρωτοδικείο (που δικάζει κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας) της περιφέρειας όπου βρίσκεται η κατοικία και, αν δεν έχει κατοικία, η διαμονή του αιτούντος και, αν δεν έχει ούτε διαμονή, το Μονομελές Πρωτοδικείο της πρωτεύουσας του κράτους (ΜΠΡ ΘΕΣ 9248/2015 ΤΝΠ ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, Κεραμέας/Κονδύλης/Νίκας (Νικολόπουλος), ΚΠολΔ II (2000), άρθρο 905 αρ. 4, Μιχαήλ Μαργαρίτης, Ερμηνεία Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (2012), Τόμος II, άρθρο 905 αριθ. 4, Χαρούλα Απαλαγάκη, Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, Ερμηνεία κατ' άρθρο (2017), άρθρο 905 αριθ. 10, Ε. Κιουπτσίδου, Ζητήματα των Κανονισμών 2201/2003 και 1347/2000 σχετικά με την διεθνή δικαιοδοσία και αναγνώριση αποφάσεων στις γαμικές διαφορές, ΕλλΔνη 2005.668).
Στην προκειμένη περίπτωση, με την υπό κρίση αίτηση ο αιτών, ζητεί να αναγνωριστεί ότι έχει αποκτήσει και στην Ελληνική Επικράτεια ισχύ δεδικασμένου και τυγχάνει και στην Ελλάδα εκτελεστή η απόφαση με αριθμό αναφοράς ………., που εκδόθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1988 από το Διαμερισματικό Δικαστήριο του ………. της Βιέννης της Αυστρίας, με την οποία λύθηκε τελεσίδικα και αμετάκλητα ο πολιτικός γάμος που είχε συνάψει την 10.1.1985 με την σύζυγό του ………., και ο οποίος είχε τελεσθεί στο Δημοτικό Κατάστημα του Δήμου ………. και καταχωρίσθηκε στο Ληξιαρχείο ………. την 11η Ιανουάριου του έτους 1985. Με αυτό το περιεχόμενο και αίτημα η αίτηση αρμοδίως εισάγεται προς συζήτηση, κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 740 επομ. ΚΠολΔ), ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, το οποίο έχει διεθνή δικαιοδοσία για την εκδίκασή της, κατά τα διαλαμβανόμενα στην υπό στοιχείο I νομική σκέψη, και είναι καθ' ύλην και κατά τόπο αρμόδιο, ως δικαστήριο του τόπου κατοικίας του αιτούντος (κατ' άρθρα 21 παρ. 3 του Κανονισμού 2201/2003 και 905 παρ. 1 και 4 ΚΠολΔ), κατά την προκειμένη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 740 επ. ΚΠολΔ) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 21, 22, 24, 25 και 26 του Κανονισμού ΕΚ 2201/2003 για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας, καθώς και των άρθρων 28 του Συντάγματος και 905 ΚΠολΔ. Πρέπει, επομένως, να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.
Από όλα τα έγγραφα που ο αϊτών με επίκληση προσκομίζει, μερικά εκ των οποίων μνημονεύονται στη συνέχεια, χωρίς να παραλείπεται κανένα κατά την ουσιαστική εκτίμηση της υπόθεσης, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Ο αιτών και η ………. τέλεσαν νόμιμο πολιτικό γάμο την 10.1.1985 στο Δημοτικό Κατάστημα του Δήμου ………., ο οποίος καταχωρίσθηκε στο Ληξιαρχείο ………. την 11η Ιανουάριου (βλ. την ………. Ληξιαρχική Πράξη Γάμου του Ληξιάρχου ……….). Στη συνέχεια η πρώην σύζυγος του αιτούντος άσκησε εναντίον του τελευταίου και ενώπιον του Διαμερισματικού Δικαστηρίου του ………. της Βιέννης της Αυστρίας αγωγή για την λύση του μεταξύ τους γάμου, το, η οποία συζητήθηκε αντιμωλία των διαδίκων και εξεδόθη η με αριθμό αναφοράς ………. απόφαση της 19ης Σεπτεμβρίου 1988 του ως άνω Δικαστηρίου, η οποία μετά την παρέλευση άπρακτης της προθεσμίας άσκησης ενδίκων μέσων κατέστη τελεσίδικη και αμετάκλητη με αποτέλεσμα να λυθεί ο μεταξύ των διαδίκων πολιτικός γάμος (βλ. προσκομιζόμενη ως άνω απόφαση, η οποία νομίμως προσκομίζεται από τον καλούντο - αιτούντα στην γερμανική γλώσσα και σε επίσημη μετάφρασή της στην ελληνική, με την επισημείωση APOSTILLE κατά τη σύμβαση της Χάγης της 5-10-1961, φέρουσα την από 20.10.2022 βεβαίωση του γραμματέα του οικείου Δικαστηρίου καθώς και πιστοποιητικό του άρθρου 39 του Κανονισμού ΕΚ 2201/2003, από τον οποίο προκύπτει το αμετάκλητο της αποφάσεως). Η υπόθεση επί της οποίας εκδόθηκε η προς αναγνώριση απόφαση διαζυγίου υπαγόταν, κατά τις διατάξεις του ημεδαπού δικαίου, στη δικαιοδοσία του δικαστηρίου που την εξέδωσε, καθώς η τελευταία κοινή διαμονή των συζύγων ήταν στην περιφέρεια του πιο πάνω Δικαστηρίου. Περαιτέρω, αποδεικνύεται ότι η τότε σύζυγος του αιτούντος, η οποία είχε άλλωστε την πρωτοβουλία για την άσκηση της αγωγή λύσεως του γάμου παραστάθηκε κατά την ως άνω συζήτηση αυτής, και συνεπώς δε στερήθηκε το δικαίωμα της υπεράσπισης και, γενικά, της συμμετοχής της στην εν λόγω διαδικασία. Τέλος, η προς αναγνώριση απόφαση αφενός μεν δεν έρχεται σε αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές της ημεδαπής νομοθεσίας και δημόσιας τάξης, αφετέρου δε δεν αντίκειται σε οριστική ή τελεσίδικη απόφαση ημεδαπού Δικαστηρίου (του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης), που εκδόθηκε για την ίδια υπόθεση, ήτοι ως προς το ζήτημα της λύσης του γάμου, εφόσον έως την ημέρα συζήτησης δεν έχει κατατεθεί στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης αγωγή περί λύσης ή ακύρωσης του γάμου των πρώην συζύγων (βλ. τα προσκομιζόμενα με αριθμό 6065 και 6059/21.2.2023 πιστοποιητικά της γραμματέα του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, με την επ' αυτού επισήμανση ότι πιστοποιητικό μη λύσεως γάμου με έγγραφη συμφωνία για το χρονικό διάστημα από 22-12-2017 και μετά δεν εκδίδεται καθόσον η έγγραφη συμφωνία περί λύσεως γάμου κατατίθεται σε συμβολαιογράφο). Επομένως, αφού δεν υπάρχει λόγος, ο οποίος να αποκλείει την αναγνώριση στην Ελλάδα του δεδικασμένου, που απορρέει από την ανωτέρω απόφαση, πρέπει η κρινόμενη αίτηση να γίνει δεκτή και ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ με την παρουσία του αιτούντος.
ΔΕΧΕΤΑΙ την αίτηση.
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι υφίσταται στην Ελλάδα δεδικασμένο, που απορρέει από την με αριθμό ………. αμετάκλητη απόφαση της 19πς Σεπτεμβρίου 1988 του Διαμερισματικού Δικαστηρίου του ………. της Βιέννης δυνάμει της οποίας λύθηκε ο μεταξύ του αιτούντος, ………., και της ………., νόμιμος πολιτικός γάμος, που τελέσθηκε την 10η Ιανουάριου του έτους 1985 στο Δημοτικό Κατάστημα του Δήμου ………..
ΚΡΙΘΗΚΕ και αποφασίσθηκε στις 02/3/2023.
